Also «Probe zwei»:Enige overwegingen vooraf, in min of meer willekeurige volgorde
–
Dit gaat mijn hobby niet worden:
Ik heb nimmer in mijn leven een 'hobby' gehad, omdat ik altijd wel iets beters te doen heb. (En met 'beters' bedoel ik –vooral– ook anders dan 'economisch nuttig', voor de goede orde. Met 'geld verdienen' heb ik het helemaal niet zo druk. Dat doe ik in liefst zo kort mogelijke tijd, met de minste inspanning, en dat lukt prima, dank u. Maar dat terzijde, hoewel het ook een overweging is die past in dit kader.)
Wel vind ik het leuk om te doen: een mens steekt er wat van op, en waardeert de Chinese Kindervingertjes (of Texaanse Thuisvlijtigen, in dit geval) zoveel temeer!
–
De Card Holder is een rotding:
Hiermee bedoel ik niet dat het object me de keel uit hangt –dat doet het niet,
believe you me, sterker: ik droom het tot in de 5e dimensie en Barbapappa is er nix bij– maar ik bedoel dat het gewoon een
stom ding is.
Praktisch en vanuit ontwerpbenadering. Want er zijn betere 'card holders'.
Bijvoorbeeld die die
lichter zijn dan de spullen erin. Of
minder dik dan de spullen erin. Of wèl
beschemend tegen breuk en magnetisme van de spullen erin. Waarmee ik kom op mijn volgende punt:
–
Who's gonna want it?Wat
mot je er mee? (En dat bedoel ik als open vraag. Weliswaar vooringenomen, maar.)
Wanneer heb je nu alleen CC's en biljetten bij je, en dan
zodanig dat je ze úit je portefeuille/portemonnee haalt, om ze in dat leren mappie te doen.
(Heren: Ik ben niet heel wereldwijs maar
I've seen my part, maar zeg ik nu iets geks als zoiets alleen in –zoniet een
darkroom, dan toch de
parenclub, vooruit,
sauna– van pas komt?)
Of als je bij Google werkt en in je pendek en Hawaii-shirt op de step naar je werk komt, maar da's nóg erger...En misschien nog het belangrijkste'
–
Who's gonna 'Oooh'?Dat je nonchalant de parkeergarage uit rijdt nadat je met één hand je kaart uit dat geile mappie hebt gewipt.
Of dat de portier ineens tegen je zegt "Een héle goede morgen met uw mooie mappie, meneer Heinzelmann."
Dat een 'dame' bij de
White's of de
Mayfair dat ineens zegt: "Weet je wat, voor dat mappie doe ik het gratis! En ik roep er een paar vriendinnen bij. Heb je soms nog meer van die mappies, en wanneer kom je weer?"
Of
vrienden, die zeggen "Wat een mooi ding, waar heb je dat vandaan? Zeker handgemaakt van eikengelooid rundleer? Die zoek ik al zó lang, maar voor minder dan €300,- vind je ècht geen behoorlijke! Mooi hoor, wel, die glàns dan. Kan niet veel in hè?"
Nuja, zoals gezegd, belofte maakt schuld, en er mot en zal een goeie komen.
Denn also ist noch die vorher genannte «Probe zwei»:
Tot op de honderdste millimeter; Professor Heinzelmann volledig in dienst van de Wetenschap
De Nieuwe VersieAllereerst is het patroon een klein beetje aangepast, met inachtneming van de toleranties en maatvoeringen van het leer zoals het is. Ook n.a.v.
«Probe einz» zijn kleine
tweaks aan het basismodel gemaakt.
Voorts is er een nieuwe benadering.
De fout die ik met dit tweede model van aanvang maakte, is dat ik wederom een kloterig stukje oefenleer heb genomen. (Wellicht ben ik er later dankbaar om, nu echter breekt het me op.)
De reden is dat het niet behoorlijk vlak ligt. En dat zal het ook nooit meer gaan doen; toen het om de koe zat was het krom, het zijn de slechte delen aan de rand van de huid, en na looiing is het nog of weer krom, en enorm variëerend in eigenschap.
Het ene stukje kan zacht en soepel zijn, maar direct daarnaast is het leer taai en stug.
Maar omdat ik dit leer al had geëgaliseerd en dunner geschaafd, en er precies nóg een patroondeel uit ging, en aangezien ik wel vaker
à rébours en eigengereid ben,
et cétéra, alors, alla...
Inmiddels besef ik dat schaven mijn voorland is.
Althans, wil ik tot een behoorlijke replica van het oorspronkelijke beursje komen.
Met een kortelings aangeschaft digitaal precisiemeetinstrument –immers 'meten is weten'– kwam ik er achter dat het leer, wil het een beetje bruikbaar zijn, moet worden teruggeschuurd tot zo'n 1,5 to 1,8 mm, waar de originele dikte tot wel 3,8 mm bedraagt.
Bij deze nieuwe versie pas ik dat vooraleerst toe op de
te vouwen delen.
(Op de afbeelding zijn de linker- en onderflap op die dikte)
Het idee,
De Nieuwe Benadering, is nu om de rug zijn oorspronkelijke dikte, een krappe 3 mm, te laten behouden.
Design wise & material wise heeft het hele ding dan een 'ruggegraat' –iets dat mijn eerste model miste–, bovendien is dat 'voorleer' veel meer 'op z'n gemak en volgt het plan', op die manier.
(Zie je: zo ga je praten over leer. Ik betrap mezelf erop. Heren, bidde opdat ik nimmer bij een
Leerberwerkersforum eindige!)
Overigens is het leer een soort spekkoek, met lagen:als j door de eerste 'vleeslaag', de 1,5 mm 'suède' heen bent, stuit je op een hardere, gladdere laag. Het afschrappen gaat dan makkelijk,vanuit diverse richtingen, want alles wat zachter is schraap je 'vanzelf' weg of tot de juiste dikte.
Onder een andere hoek benader je die nieuwe laag. Anyway, en nogmaals: koop je leer op de juiste dikte, dan heb je dit gezeik niet.
Technisch:
Met zo'n David-schaaf en de juiste slag, plus wat –inmiddels opgedaan– materiaalgevoel is
scaffing, schaven van het leer niet ingewikkeld. Maar wel inspannend, en overbodig.
Voorts:
Bij mijn eerste proef boorde ik de gaten in de gevouwen dummy, en liet ik aanvankelijk het materiaal van alles bepalen.
Nu weet ik meer over hoe het materiaal zich gedraagt, wat de vouwbogen- en mijterlimieten zijn, en ga ik 'gecalculeerd', volgens tekening voorboren en dan
daarna het object naar het ontwerp dwingen.
(Zoals het hoort:
mind over matter! Maar wel eerst de mind erover ja...)
Ook dat zal niet in één keer goed gaan, en –zelfs wanneer het dat wel doet– nieuwe inzichten opleveren.
't Is een naar werkje, maar iemand moet het doen.
It's a dirty knob but someone's got to chew it..
Ik houd u op de hoogte!
