Frans Boone

[Campagnolo]

Kiton is prachtig.

[Patrick Bateman]

Nederland
 
Frans Boone: 'Tot je veertigste heb je weinig te vertellen' premium


'Mijn grootvader, een visser, zei: Je moet eerst uitgeven' - Foto:Marco Bakker
 
door Hugo Camps   | 13 nov 2015
 
Vooral kenners en fijnproevers kennen de Zeeuwse ondernemer Frans Boone (45), pionier in onlineverkoop van mannenkleding. Gesprek over zijn leerschool en opvattingen.
 

 

Je gelooft het niet, maar een volbloed Zeeuw uit Waterlandkerkje is baanbrekend in de Nederlandse herenmode. De Frans Boone Store in Sluis is zelfs een voltreffer op internet. De onlineverkoop van een haast onzichtbare winkel in de grensgemeente heeft internationale dimensies bereikt.

Frans Boone is zoals alle Zeeuwen een grootmeester van het understatement, maar terwijl we een paar uur in Knokke lunchen, heeft zijn gsm een tiental onlineverkopen geregistreerd. Uit Hongkong, New York, Amsterdam, Parijs

‘Ik ken zelfs jongens die met de fiets uit Parijs naar mijn winkel komen. Laatst werd ik in New York aangesproken door een Japanner over een blogje dat ik over mijn Italiaanse kleermaker had geschreven. Hij wou Valentino Ricci ook graag leren kennen.

‘De combinatie winkel-internet heeft talloze kleine herenmodezaken een nieuwe toekomst bezorgd. Het maakt niet meer uit waar je verkooppunt ligt. In Belfast is de mooiste winkel in herenmode van het centrum naar een industrieterrein verhuisd. Amsterdam of Sluis: het is niet langer heren versus Bataven.

 
Frans Boone (43) leerde het kledingvak als zestienjarige schoolverlater. Drijft vanuit Sluis in Zeeland een onlinewinkel die wereldwijd mannenmode verkoopt, vaak van ambachtelijke textielbedrijven, die een renaissance beleven.

‘Door mijn onlinestore heb ik klanten in Berlijn die zo nu en dan even in de winkel komen snuisteren. Een oude Luxemburgse bankier komt in de zomer vier dagen achtereen in de winkel koffie drinken. Hij geniet van de plek. Ik heb niets aan een kudde klanten. Ik wil klanten die meegaan in mijn creativiteit. Bijvoorbeeld in de koperen veterringetjes die ik heb laten plaatsen op Alden-­schoenen.

‘Ik doe niet aan reclame, heb geen netwerken, het gaat om de winkel en om de onlinestore. Verkopen is leuk, want de rekeningen moeten worden betaald, maar eigenlijk richt ik mij met mijn shirts, hemden, broeken en jasjes tot zielsgenoten. Ik zoek een soort familie die creativiteit en schoonheid deelt.

Glimlach

‘Liever dan een receptie in de zaak waar iedereen voor de jacht op hapjes komt, ga ik met een aantal klanten naar Bari waar ze mijn kleermaker kunnen ontmoeten. Het is dan niet toegestaan om bij enige aankoop af te rekenen met mij. Dat doen ze maar met het Italiaanse artistieke brein. Het is een godsgeschenk dat kleine textielbedrijven door online van de ondergang zijn gered. Vooral in Amerika. Zelf heb ik alle grote distributeurs eruit gegooid.’

Een propagandamachine is hij nooit geworden. Inventief is hij wel, maar passie overtreft de leepheid van de middenstander. Zuinig van glimlach en woorden zoals Zeeuwen zijn. Een kunstenaar die de winkel verduistert als de massa is uitgelopen voor een braderie in Sluis. In de beleving van Boone is geen ruimte voor de massa. Op zaterdag kun je in Sluis over de koppen lopen.

Vooral Belgen komen er graag inkopen doen bij de kruideniers van verzorgingsproducten en zeemvellen. Tussendoor prikken ze een mosseltje. Boone wil er niets mee te maken hebben. De deur van zijn winkel gaat op een kier, de ramen zijn halvelings verduisterd. De Frans Boone Store is de donkere vlek in de krioelende massa.

Zijn winkel heeft de geborgenheid van een intiem pakhuis. Je waadt er door een overvloed van kledingstukken, langs rekken met prachtige jasjes en broeken naar een bomvolle schoenenhoek. Het is de sensatie van een intieme kleedkamer. Frans kijkt toe met kritische blik naar de buitenstaander die hij zelf ook is. Soms geamuseerd, nooit opdringerig. Het feit dat je in zijn winkel staat, is voor hem al een triomf. Kopen mag, maar het hoeft niet altijd.

Principiële twijfel

Man met een levensverhaal tussen ambachtelijke honger en artistieke eenzaamheid. Zijn commerciële succesverhaal is doorspekt met principiële twijfel. ‘Sluis of Knokke, Sluis of Amsterdam? Het heeft natuurlijk wel eens door mijn hoofd gespookt, maar ik houd het voorlopig op Sluis. Al weet ik ook dat een aantal winkeliers hier mijn bloed wel kan drinken omdat ik mijn eigen gang ga.

‘Collega’s komen wel eens kijken om te zien wat ik in de aanbieding heb. Ze stellen zich nooit voor. Dat soort lompigheid begrijp ik niet. Ik vind het juist prettig om mij eerst voor te stellen bij een bezoek aan collega’s (alleen in New York en Parijs; Nederlandse winkels boeien me niet).

‘Inmiddels weet ik dat je tot je veertigste weinig te vertellen hebt. Ervaring is je belangrijkste kapitaal. Mijn grootvader, die visser was, zei altijd: je moet eerst uitgeven, goed materiaal kopen. Zo doe ik het nu. Een strelinkje van oude stoffen laat me niet onberoerd. Ik word er blij van. Nee, sokken ontroeren me niet, wel de mensen waar ze omheen zitten.’

Zijn geliefde stad is Rotterdam. ‘Verder dan Rotterdam wil ik in Nederland niet komen. In Rotterdam kom ik graag, maar daar ligt de grens. Hoger kan niet. Amsterdam heeft me als locatie ook niets te bieden.’

Vandaag draagt hij een wit shirt en een gescheurde spijkerbroek. Schitterend jasje over het shirt. Zijn ronde bril met zacht montuur past volledig bij zijn ongetekend gezicht. Casual dandy. Voor een Zeeuw die de helft van het jaar tegen de wind in moet roepen, praat hij opvallend gedempt. Soms zoekend, zoals zijn jeugdjaren waren.

‘Hoe rol je als jongen de kleding in? Mijn moeder was altijd bezig met kleding. Ze heeft tien jaar lang alle mogelijke tijdschriften verzameld. Ik bladerde altijd mee, al was ik eigenlijk op zoek naar advertenties over auto’s. Ik ben gevormd door de merkenrage begin jaren tachtig. Voor mij was het onbereikbaar, maar toch bleef je geboeid najagen.

‘De middelbare school was geen succes. Tot verdriet van mijn vader, die zelf in het onderwijs zat, ben ik op mijn veertiende van school gegaan. Ik heb een jaar in een boomgaard gewerkt. Op mijn zestiende wou ik een winkel beginnen en ging dus op zoek naar een stageplaats. Ik kwam in Oostburg terecht bij meneer Raas. Bekende winkel waar ik ooit eens een paar sokken had gekocht. De mooiste winkel van Oostburg.'

Haiku's

‘Alle vrije dagen en vakanties vulde ik met werken in de winkel. Eerst als klusjesman en opruimer. Als er iets te verkopen viel, werd er een tafel buiten de winkel gezet. Dan mocht ik me storten op de verkoop van shirts en accessoires.

‘De vertegenwoordigers vonden het grappig dat ik zo onbevangen was en een andere taal sprak dan de oudere verkopers. Meer rock-’n-roll, zeg maar. De middenstandsopleiding in Middelburg was geen probleem meer. Allemaal achten. Een leraar gaf me de wenk om mij in Doorn te gaan specialiseren in textiel. Ik had natuurlijk geen studie­financiering, moest geld lenen van mijn vader. In de weekends werkte ik als een gek in de winkel in Oostburg, maar het was een zware tijd – armoe troef.’

In het kleine dorpje Waterlandkerkje werd de familie Boone gezien als een stel vreemde vogels. Ze waren anders dan de gemiddelde dorpeling. Er ontstond iets van een isolement. ‘Ons dorp was net wakker geworden, begin jaren zeventig. Het had toen nog een burgemeester. Mijn moeder schreef dagboeken, gedichten en haiku’s. Mijn vader was altijd aan het studeren. Ik kreeg mee dat je creatief mag zijn in het leven. Ik ben altijd blijven kijken naar de De Bock barometer.

‘Ik volgde de trends. In de jaren tachtig droeg iedereen zwart. Het waren onzekere tijden en de mensen wilden zichzelf neutraal maken. Niet opvallen. De jaren negentig waren dan weer een hel van kleuren. Ik bestudeerde dat allemaal, uit mezelf, niet omdat het was opgelegd. Mijn baas had in Sluis een tweede zaak geopend. Ik mocht de verkoop doen. Ik veranderde alles, heb oude en dure merken er rücksichtslos uitgegooid, zocht naar kleine textielbedrijven die nog met liefde voor het product aan de slag waren.

‘De verkoop in Sluis bleef maar stijgen. Na vier jaar mocht ik de zaak overnemen. Binnen de kortste keren waren de banken terugbetaald. Ik wilde eigen klanten, niet de oude hap. Voor mij moet het altijd een beetje moeilijk zijn om tot creativiteit te komen. De trots in mijn eigen winkel te mogen staan, gaf me vleugels.’

Couponnetjes

Hij werkte in Sluis, maar bleef nog een tijd slapen in zijn kamertje boven de zaak in Oostburg. Frans Boone was ontheemd, een zwerver. ‘Thuis kon ik niet meer terecht. Mijn moeder werd na de scheiding van mijn vader ziek. Ze sloot zich helemaal af, was voor niemand nog toegankelijk. Toen mijn broer haar zijn eerstgeboren kind wou laten zien, bleef de deur dicht. Uiteindelijk is ze in de ouderenpsychiatrie terechtgekomen. Het gaat nu weer wat beter. Met mijn vader, die een zwaar herseninfarct kreeg, had ik lange tijd geen contact meer.’

Toen Frans Boone in 1999 zelfstandig begon, was Sluis nog een toevluchtsoord voor kapitaalkrachtigen. ‘Belgen kwamen hier elk jaar hun couponnetjes opstrijken bij een Nederlandse bank. Er circuleerden meer franken dan guldens in Sluis. Wie geld heeft, staat open voor nieuwe dingen, daar bouwde ik mijn strategie op. Ik wou een vaste groep klanten en dat lukte mij, ook in de beginjaren, vrij aardig. Als je als verkoper een beetje het verschil kan maken, kun je alles verkopen.’

In eigenzinnigheid was hij zijn klanten ver vooruit. Boone was niet bang voor risico en vernieuwing. In zijn aan- en verkoop kwam de kwaliteit van het product vóór de naam.

‘Ik was een grote klant bij Hugo Boss. Op een dag kreeg ik vier collecties in de maag gesplitst waarvan ik er één helemaal niet zag zitten. Dat beviel de distributeur niet. Ik liet jaarlijks een appartement in euro’s achter bij Boss en wou dan ook gerespecteerd worden in mijn keuze. Enfin, gedoe, ik heb die hele Boss eruit gegooid. Mijn klanten weten inmiddels dat ik niet meer meedoe aan die merkenrazernij.

‘Op een dag ben ik helemaal alleen naar Milaan gevlogen. In plaats van geplakte pakken kocht ik pakken met canvas. Van die heel kleine steekjes aan de binnenkant van de revers waardoor hij heel mooi rolt. In Italië ontdekte ik ook dat de beste restaurants geen schreeuwerige buitenkant hebben. Je ziet nauwelijks dat het een restaurant is. Ik dacht: wat in de horeca kan, moet ook in de kleding kunnen. Vandaar dat mijn kledingzaak in het straatbeeld niet erg herkenbaar is. Dan weet ik tenminste dat de mensen die binnenkomen ook echt geïnteresseerd zijn.’

Feest

‘Ik maakte kennis met meester-kleermaker Valentino Ricci. Als aan de grond genageld keek ik naar zijn jasjes, daar zat een idee achter. We werden vrienden. Valentino tekende de mensen na die hij in zijn dromen voorbij had zien komen. Ik ken niemand die breder van smaak en cultuur is dan deze ontwerper uit Bari. Dobberend op zijn verbeeldingskracht ben ik gaan zoeken naar een gemeenschappelijke touch in de kleding van de bankier, notaris, muzikant

‘Ricci is klassiek maar met iets baroks – geplooide mouwen bijvoorbeeld. Als ik mijn beste klanten meeneem naar zijn atelier waar het altijd feest is, eten, roken, drinken, spreken ze later van een happening die ze niet zullen vergeten.’

Hij is een schoenengek. Schoenen van Alden maken hem blij. ‘Zij passen in de revolutie die vooral in Amerika heeft geleid tot een nieuwe bloei van bekende kleinere bedrijven die geen massaproductie meer willen maken. In Scandinavië ken ik ook een paar van die huizen. Het product moet herkenbaar zijn en Alden is daar een meester in. Ik heb hun museum bezocht waar schoenen van zestig jaar geleden staan. Hun orthopedische kennis is fenomenaal.

‘Via een blogje op internet deel ik mijn ervaringen met mensen in de hele wereld. Door mijn blogs ontstaat her en der een soort scheppingskracht, althans er wordt tenminste nagedacht over kleding. Ik schrijf over zingende negers en joden met keppeltjes die ik op de beurs in New York heb zien zingen en dansen. Prachtig. En verkopen dat ze deden. In Florence lopen winkeliers als kuddevolk achter elkaar aan.’

De tijd dat Nederlanders in jutezakken door de stad liepen, is voorbij, zegt hij. ‘Net als in de horeca heeft Nederland ook in de kleding een ferme inhaalslag gemaakt. We zijn nog niet zo extreem georiënteerd op buitenkant als Belgen, maar aan goede smaak ontbreekt het niet.’

Ineens plechtig, zegt hij: ‘Nederlanders lopen er niet langer als boerenlullen bij.’ Van een stijlicoon uit Sluis klinkt dat beloftevol.

RIP Hugo Camps

[Bogart]

Mooi.

[BucharestBlues]

Zeker, origin story was mij totaal onbekend.

[Mikey Fuoco]

Yes. Wel een oud verhaal. G
Heeft ook in Quote gestaan toch?

Lang niet geweest ook.

[Rogier]

Winkel in Sluis gaat hij sluiten, dacht ik. Alleen id buurt van Knokke nog.

[Oris]

Schluiss

[NOBD]

Leuk stukje. Herkenbaar.

[ChetBaker]

Vandaag dagje Knokke gedaan. Zeker 10 jaar niet geweest en het viel me alleszins mee, zelfs bij dit matige weer. Leuke winkels, verzorgd publiek en prima eten. Ook even bij Frans Boone langs geweest en een Rota broek gekocht. Aardige vent met mooie kijk op de wereld achter de mode. Prima geholpen dus would buy again.

[wolf]

wat zei fransie
leest ie nog mee?

[ChetBaker]

Had geen idee en niet over SF gehad