Het was een mooie zonnige dag in mei, toen Kobus besloot om een dagje te gaan shoppen in een van de grotere winkelstraten in de hoofdstad van zijn provincie. Met een biertje in de hand stuurde hij lekker in zijn oude Mercedes van het woonwagenkamp door de weilanden richting de ring. Desiree, de halfzus van de halfbroer van zijn nichtje, waar hij al enige weken op zaterdagmiddag als haar man ging vissen zonder condoom op los ging voor een gering bedrag, had hem verteld over een winkeltje in een van de zijstraten van die ene grote winkelstraat waar ook de Hema, Jack&Jones en Van Haren zat. 'Echt ietalaanse' kleding zouden ze daar hebben, uit Italië. Dat vinden meiden leuk, had ze verteld, en met ietalaanse kleding kon hij vast wel een 'echt' vast vriendinnetje krijgen.
Nadat Kobus aan het begin van de grote winkelstraat een plekje had gevonden waarbij hij de Mercedes dwars tussen twee van die irritante paaltjes kon parkeren, trok hij nog een biertje open en stok een dikke joint op. Tevreden keek hij naar het winkelend publiek dat zich een weg om zijn Mercedes heen probeerde te banen en dacht aan de opmerking van Desiree. Dat leek hem ook wel wat, een vast vriendinnetje. Als die ook goed geld kon verdienen, net als Desiree, kon hij misschien wel een eigen woonwagen kopen zodat hij niet meer elke ochtend bruut om 10 uur door zijn moeder gewekt zou worden om te helpen stofzuigen en ramen te lappen. Want proper, dat zijn ze wel op het kamp. Een beetje té proper soms, naar Kobus' zijn smaak. Ietalaanse kleren zouden hem helpen om zijn eigen leven te leiden zoals Kobus dat zelf wil, zonder na te hoeven denken om anderen. Met ietalaanse kleren zou Kobus eindelijk zijn eigen gang kunnen gaan.
Vastberaden stapte Kobus uit de Mercedes en langs de stadswachten die net aan kwamen lopen. Na nog even een patatje oorlog te hebben gehaald bij de Febo liep Kobus de zijstraat naast de Van Haren in, waar Desiree (hij noemde haar liever 'Reetje' als hij op haar lag) hem naar toe had gestuurd.
Na 15 meter tegen de verblindende zon in te hebben gelopen zag Kobus een etalage met allemaal poppen mat mannenkleren en kleine koffiekopjes erin. Dat zou de winkel wel moeten zijn waar Reetje het over had gehad. Door de etalage zag Kobus allemaal mannen in hemden en zelfs een in een kostuum. 'Mannen van de wereld', daar had Reetje het ook over gehad. Kobus vond het eigenlijk maar saaie mannen, boekhouders ofzo, die uit eigen vrije wil in van die stijve kleren liepen. Dat kon toch niet lekker zitten, zo'n stijf pak. Maar ja, wie een vast vriendinnetje wil hebben, die moet pijn lijden, dacht Kobus.
Met de nodige achterdocht in zijn gedachten liep Kobus naar binnen. 'Volluk!' riep hij nadat hij de deur achter zich had dichtgegooid.
- "Kan ik u helpen meneer?" vroeg een iel mannetje in een geruit pak en zijn haartjes strak in een scheiding geplakt.
- "Ik mot nieuwe Ietalaanse kleren hebben uit Italië, en die ga jij voor mij uitzoeken." zei Kobus hard maar direct. Het ging Kobus niet gebeuren dat dit iele mannetje hem iets ging vertellen, Kobus kwam zijn zuurverdiende euries uitgeven dus Kobus is de baas!
- "Dat kan meneer, die hebben we. Zoekt u een compleet kostuum, of alleen hemden en pantalons?" vroeg het iele mannetje met een hoog onzeker stemmetje. Kobus rook angst in de man en besloot zich niet af te gaan laten zetten.
- "Wa mot dat kosten dan?"
- "Dat ligt eraan wat u wilt meneer. Laten we even beginnen bij de hemden, ik heb hier een heel bijzonder Italiaans hemd uit Italië dat u goed zal staan." Van de bovenste plank van de kast pakte het iele mannetje een in plastic cellofaan verpakt wit ding.
- "Is dat echt ietalaans dan, uit Italië?" vroeg Kobus argwanend.
- "Jazeker meneer, kijk maar, de naam van de Italiaanse designer staat erop. Claudio Lugli, die een boetiekje in Brescia exploiteert. Zijn enige doel in het leven is om schoonheid in de wereld te injecteren. Hij werkt voor ons, voor mannen zoals u en ik, in plaats van voor de hoge heren van de grote winkels die alleen maar op meer geld uit zijn in plaats van mooie kleren te maken. Door mannen als Claudio Lugli is er nog een beetje kleur in de grijze massa. Dit is niet een overhemd voor iedereen, dit is alleen voor speciale mannen die anders zijn dan de rest, voor mannen die zich willen onderscheiden, voor rebellen. En ik weet zeker dat dit uw maat is, dat zie ik gelijk, boordmaat 48 toch?
- "Achtenwatte?" diende Kobus het iele mannetje koel van repliek.
- "Loopt u even mee naar achteren, dan kunt u het overhemd passen. Kan ik u een espresso of een cappuccino aanbieden?"
- "Wille gij nou dat ik mij hier in deze winkelt uit gaat kleeien? Ben je van de pot gepleurd ofzo? Vieze flikker. Ik trek niets uit. Als jij zegt dat dit shirt past, dan koop ik het hier en nu. Denk je dat ik geen geld heb ofzo? Ik heb hartstikke veel geld en wie ben jij om iets over mij te zeggen? Ik neem dit shirt mee en als het niet past dan kom ik terug om jouw kop te verbouwen, begrepen? En als ik mijn geld niet terug krijg dan steek ik hier de hele tent in de fik, dus ik waarschuw je!"
- "Het was niet mijn bedoeling om u te beledigen meneer. Wilt u er een mooi mouwloos onderhemd bij? Dat doe ik er gratis bij, dat helpt om het shirt langer mooi te houden."
- "Daar ga ik dus echt niet voor betalen hé!"
- "Tuurlijk niet meneer. Weet u wat, ik geef u nog een goede korting op het Claudio Lugli overhemd. Ik pak even een tasje en dan loop ik met u mee naar de kassa."
Met zijn borst vooruit, schouders naar achteren en zijn ellebogen naar buiten liep Kobus alvast naar de kassa en telde de vijfjes en tientjes die hij los in zijn zak had zitten. Toch vervelend dat niemand grotere hoeveelheden wiet van hem wilde kopen, nu zat hij de hele tijd met dat kleine grut.
Na afgerekend te hebben liep Kobus naar buiten. Op straat trok hij het Claudio Lugli-overhemd uit de verpakking en trok het over zijn t-shirt aan.
"Zo, eventjes kijken hoe de vrouwtjes dit vinden", dacht Kobus. Net toen hij klaar was met het Claudio Lugli-overhemd en richting zijn Mercedes wilde lopen, hoorde Kobus wat rumoer achter zich. Hij hoorde hoge stemmetjes en gekir. "Misschien zitten daar wel leuke vrouwtjes bij", dacht Kobus. Hij liep de andere kant op dan zijn Mercedes, in de richting waar de hoge stemmetjes vandaan kwamen. Na de hoek te zijn omgegaan zag Kobus een terrasje vol met dartelende serveersters met bladen bier en iele mannetjes in strakke pakken die staand bier stonden te drinken. "Wat een verwijfde homo-bende is dit nou weer", dacht Kobus. Flarden van zinnen ving hij op, en hij hoorde iets van "essefmiet" ofzo. Opeens vielen een paar mannen op het terras stil en keken Kobus verbaasd aan. Een klein mannetje in een rode broek en oranje-blauwe sjaal keek hem aan en klapte meteen dubbel en spuugde een paar half verteerde bitterballen op straat. Het hele terras was nu stil en keek Kobus aan met de diepste minachting die Kobus ooit gezien had. Drie slanke mannen renden een gereedschapszaak binnen aan de overkant van het terras.
En toen ging het snel. Net kon Kobus een glas ontwijken dat naar zijn hoofd geslingerd werd. Een breed geschouderde bruut van twee meter tien en een schouderomtrek van drie meter keek Kobus dreigend aan. Zonder zijn blik van Kobus af te wenden trok hij zijn ongevoerde navy jasje uit, terwijl hij snuivend in en uit zijn neus aan het ademen was. De mannen die de gereedschapswinkel waren ingerend kwamen daar weer uitgerend en verdeelden een aantal hooivorken onder de mannen op het terras. Inmiddels had een wat steviger corpulent mannetje in een double breasted bruin pak met een subtiele ruit erin, een hoornen bril en brill cream in de blonde krullen de stoelpoten van twee terrasstoelen losgetrapt en had deze omwikkeld met tafellaken, dat verdomd snel in de fik vloog toen er een Dupont aansteker bij werd gehouden. Kobus, niet voor een kleintje vervaard, zag dat hij dit niet kon winnen, draaide zich om en rende in de richting van zijn Mercedes, waarna SF schreeuwend en in volle overtuiging met bloeddorst in de ogen de achtervolging inzette.
