Waarin schuilt voor jullie de aardigheid van tweedehands vintage horloges?
Is het de vormgeving? De techniek? De zeldzaamheid? Of is het omdat het op dit moment modieus is om een oud klokje te dragen?
Dat laatste is, zo stel ik mij voor, de voornaamste reden van de mallotige prijzen die op dit moment voor oude submariners en daytona's worden betaald. De vormgeving van deze modellen (met uitzondering wellicht van de Paul Newman-platen) is niet zo bijzonder, de techniek ook niet, zeer zeldzaam zijn deze modellen ook niet echt (gewild wel, maar dat is iets anders) en toch willen heel veel mensen ze hebben.
Houdt het kopen van een vintage sportrolex niet in dat je eigenlijk gaat showen met de geschiedenis van iemand anders? De koper heeft er niet voor gezorgd dat die plaat zo gepatineerd is geraakt, dat is de verkoper geweest. En om nu met de geschiedenis van iemand anders interessant te gaan doen...
Het doet me allemaal een beetje denken aan het kopen van een adellijke titel. Het is weliswaar niet jouw verdienste/familiegeschiedenis, maar het staat zo leuk en machtig interessant.